Blog Szczęśliwi.pl

Człowiek rozumny – Homo sapiens –powinien wiedzieć jaki jest cel i sens życia.

Według mojej definicji Prawdziwego Szczęścia /patrz strona główna bloga/, celem życia człowieka jest szczęście.

Sensem, czyli treścią życia, powinno być dążenie do osiągnięcia najważniejszych wartości dających prawdziwe szczęście, takich jak: miłość, małżeństwo- związek partnerski, posiadanie dziecka, jego wychowanie, w tym wykształcenie, rodzina, praca zawodowa i samorealizacja.

Takie jest moje założenie i punkt wyjścia do rozważań zawarte w książce – poradniku „ Jak żyć aby osiągnąć prawdziwe szczęście, proste i praktyczne odpowiedzi na pytania wzięte z życia”. /kliknij książka/

Od ponad 30 lat, prowadząc kancelarię prawną i na co dzień zajmując się trudnymi sprawami, poszukiwałem najważniejszego źródła kłopotów, nieszczęść i dramatów ludzkich.

Oczywiście, szczegółowo rzecz ujmując, tych przyczyn jest niezliczona ilość i każda z nich jest indywidualna w odniesieniu do każdego człowieka.

Jednakże, przez te lata praktyki i doświadczeń, postarałem się je wyodrębnić i pogrupować. I tak oto najkrócej mogę postawić takie praktyczne wnioski.

Po pierwsze. Bardzo dużo ludzi nie osiąga celów życiowych, nie realizuje swoich marzeń, pragnień i zamierzeń i tym samym nie dochodzi do swojego szczęścia, bo:

• zazwyczaj nie ma uporządkowanego planu na życie, na osiągnięcie wyznaczonych celów na drodze do szczęścia;
• nie ma dostatecznej wiary w siebie;
• nie wykorzystuje swoich umiejętności, zdolności oraz możliwości i szans;
• zatrzymuje się przedwcześnie w przekonaniu, że nigdy nie uda się im osiągnąć wyznaczonego celu.

Po drugie. Człowiek na każdym etapie życia, rozwoju, to jest dzieciństwa, młodości, wieku dojrzałym i w starości, powinien mieć określony cel lub cele, które nadadzą sens życia. Życie bez świadomie wybranego celu może być tylko zwykłą egzystencją bez twórczego rozwoju i społecznego sensu. Co więcej, jak stwierdził George Bernard Shaw „ Najważniejsze, żebyśmy to my wybrali dla siebie swój cel zgodnie z wartościami, które wyznajemy i z naszymi osobistymi zamiłowaniami, a nie pod wpływem czyichś oczekiwań, rodziców, męża, żony”. Oczywistym powinno być, że za rozwój dziecka do pełnoletności odpowiadają rodzice i to oni winni ukierunkować, a nie narzucić mu, cele i sens dorosłego życia w procesie wychowania i edukacji.

Po trzecie. Im wcześniej człowiek określi swoje cele życiowe i sens życia, tym większe będzie miał szanse na ich pełne zrealizowanie.

Zapraszam wszystkich szczęśliwych, „pechowców” i „ malkontentów„ do wymiany poglądów, zgłaszania wątpliwości, wyrażania stanowisk, zapraszam także oponentów – przeciwników mojej koncepcji.

Bronisław