Nie musimy wychować geniusza! Ale mamy obowiązek dobrze dziecko wychować i odpowiednio wykształcić!
Co to oznacza dla rodziców?
Rozpoczął się nowy rok szkolny. Będzie to niezwykle trudny rok nauki dla dzieci, ale także dla rodziców. Pandemia koronawirusa wciąż groźnie wisi nad nami, a nasze władze oświatowe nie są w stanie zapewnić bezpiecznych na 100 % warunków nauki.
Nie oznacza to, że my rodzice, możemy choć na ten czas, poczuć się zwolnieni, bądź usprawiedliwieni, z ciążących na nas obowiązków w ramach władzy rodzicielskiej.
Tym bardziej, że media potęgują jeszcze kłopoty rodziców w okresie pandemii, co rusz donosząc o nieszczęściach dzieci, rodziców i rodzin.
Zaledwie w kilka dni zebrałem takie oto informacje, którymi pragnę się podzielić z Wami, w aspekcie wspólnego poszukiwania przyczyn takiego stanu.
„13-letnia Kasia próbowała popełnić samobójstwo. Z tą myślą nosiła się już od paru lat, nie mogąc pogodzić się z tym, że nikt jej nie kocha w rodzinie i jest tylko dla niej ciężarem.”
„ Z 9-letnim Adasiem nauczyciele nie mogli dać sobie rady, bo przeklinał wulgarnymi słowami, a kary potęgowały jego złe zachowanie”.
„14-letniego Cześka bali się wszyscy rówieśnicy, a także starsi, bo zasłynął w okolicy i w szkole swoimi czynami jako „bokser”, który z byle powodu rzucał się do bicia. A poza tym podkradał co się da i tym handlował”.
„15-letnia Basia „ćpała” od dwóch lat aż wpadła w nawyk. Teraz przebywa w ośrodku wychowawczym dla nieletnich i wychowawcy stwierdzają konieczność leczenia uzależnienia”.
Kasię o mało nie zabiły jej złe myśli i postępujące negatywne myślenie. Adasia gubiły słowa, które raniły innych. W życiu Czesia zaczęły dominować chuligańskie i złodziejskie czyny. Życie Basi nawyk ćpania zamienił się w uzależnienie od narkotyków.
Co takiego łączy tę czwórkę nieznanych sobie dzieci?
Najpierw z opisu każdego zdarzenia wyłuszzczmy to, co było główna przyczyną każdego z tych nieszczęść. Dla uproszczenia wytłuściłem, wyrazy, określające te wartości-powody, które powodowały tragedię każdego dziecka.
I tak są to kolejno:
Myśli, – a właściwie złe myśli i negatywne myślenie Kasi, gdzieś powstałe, bądź odwzorowane;
Słowa, – a naprawdę wulgarne słowa jako efekt nieumiejętności wyrażania myśli, emocji przez Adasia, zasłyszane w pierwszej kolejności od najbliższych;
Czyny, – chuligańskie i złodziejskie, czyli przestępczy sposób postępowania i radzenia sobie w życiu przez Czesia, również powstały w wyniku naśladowania wzorców poznanych w najbliższych kręgach ;
Nawyk, a następnie uzależnienie – a więc już nabyte i wstępnie ukształtowane nastawienie do życia szesnastoletniej Basi, poprzez ucieczkę od problemów życiowych za pomocą narkotyków jako najprostszego lekarstwa.
Te wskazane wartości i cechy to nic innego jako kolejne etapy niewłaściwego procesu wychowania, dla tych czterech dziecięcych nieszczęść.
To właśnie zły sposób wychowania łączy wszystkie cztery tragedie życiowe dzieci.
„Twoje dziecko to Twoja wina” twierdzi i radzi „ jak wychować dzieci na odpowiedzialnych i samodzielnych dorosłych”, w swojej książce pod tym tytułem Larry Winget, amerykański „Pittbull” Rozwoju Osobistego, doświadczony praktyk i ojciec dwóch synów.
Niestety, a raczej stety, bo to dobrze, tak też stanowi prawo w naszym kraju definiując prawa i obowiązki rodziców wykonujących władzę rodzicielską przez osiemnaście lat wychowywania dziecka.
Zgodnie bowiem z art. 96 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, to rodzice ponoszą w pełni odpowiedzialność za „ wychowanie dziecka, kierowanie nim, za rozwój fizyczny i duchowy, oraz za należyte przygotowanie do pracy dla dobra społeczeństwa i odpowiednio do jego uzdolnień”.
Tak więc podstawowym obowiązkiem, a jednocześnie gwarancją dobrego startu dziecka w dorosłe i przyszłe szczęśliwe życie, jest:
Dobre w y c h o w a n i e i odpowiednie w y k s z t a ł c e n i e
I od razu należy jasno powiedzieć, że nie chodzi o to by z dziecka uczynić geniusza, omnibusa, wywołać w nim „bożą iskrę” nadzwyczajnego talentu, albo uczynić z niego mistrza nad mistrzami. Tacy rodzą się i to często, nawet w najtrudniejszych warunkach dzieciństwa. Co nie oznacza, że geniusze nie muszą być dobrze wychowywani i odpowiednio kształceni.
Wróćmy do czterech tragicznych, negatywnych przykładów wychowawczych i na podstawie wynikających z nich wniosków pozytywnych, spróbujmy sami określić jak praktycznie powinno wyglądać wychowanie.
Dobre wychowanie, najprościej można określić tak:
Trzeba dziecko nauczyć; – odróżniać dobro od zła, – wiedzieć jak myśleć i czynić w życiu dobro, – wyrabiać w dziecku dobre nawyki i kształtować charakter, w którym będzie dominować pozytywne myślenie i nastawienie do życia.
Tak rozumiany 18 letni proces wychowawczy dziecka rozłóżmy na:
Praktyczne kierunki działania rodziców w procesie dobrego wychowania:
1.Od początku i od najmłodszego wieku należy kształtować świadomość dziecka na pozytywne myślenie.
2.Nauczyć dziecko umiejętności wyrażania swoich myśli, emocji i uczuć: słowami, gestami, pismem i wszystkimi nowoczesnymi formami komunikacji, tak aby w dorosłym życiu posiadało umiejętność porozumiewania się w różnych stosunkach społecznych, w tym w związku miłosnym, małżeńskim – partnerskim, rodzinnym i innych.
3.Nauczyć i pokazywać wzorce pozytywnego działania, czynienia dobra, w celu:
4.Ukształtowania i wyrobienia w dziecku pozytywnych nawyków myślenia, wyrażania, działania i czynienia dobra; tak aby:
5.Zbudować w dziecku na trwałe, pozytywne cechy charakteru, aby mogło w swoim dorosłym życiu osiągnąć najważniejsze wartości składające się na prawdziwe szczęście, w tym:- oddanie we wzajemnej miłości,- spełnienie w małżeństwie – stałym związku partnerskim, – posiadanie i wychowanie dziecka, – szczęście rodzinne, – satysfakcja z pracy zawodowej, oraz – samorealizacja przez twórcze życie i bezinteresowne czynienie dobra.
Warunkiem koniecznym do zrealizowania tych praktycznych kierunków wychowania przez rodziców jest wychowywanie aktywne, a nie bierne.
Wychowanie aktywne w praktyce to podejmowanie przez rodziców inicjatyw i takich działań, które jako pierwotne, od podstaw tworzą u dziecka pozytywny sposób myślenia, rozumowania, wyrażania, czynienia, kształtowania nawyków i w sumie budują dobre cechy charakteru.
I w przeciwieństwie, bierne wychowanie to następcze, wtórne, próby korygowania, stwierdzonych u dziecka negatywnych i złych cech, myśli, zachowań, czynów, nawyków, za pomocą systemu karania i nagradzania. Najczęściej w wyniku już raz popełnionych błędów wychowawczych.
Jak widzimy, bez trudu możemy stwierdzić, że aktywny sposób wychowania będzie zawsze lepszy i skuteczniejszy, bo to my rodzice, sami i świadomie jako pierwsi, od początku tworzymy charakter i osobowość dziecka na jego dorosłe życie, a nie kto inny. A w biernym wychowaniu my- rodzice dopiero korygujemy, najczęściej karami, własne błędy wychowawcze, bądź „ cudze ” ( koledzy, otoczenie, środowisko, tzw. ”ulica”).
Równolegle z dobrym wychowaniem, dziecko winno zdobywać kolejne stopnie wykształcenia. Ale nie powinno to być wykształcenie dla wykształcenia i posiadania dokumentu o jego poziomie ( zawodowe, średnie, wyższe), ani też dla spełnienia marzeń, wyobrażeń lub niespełnionych ambicji rodzica.
Dziecko w procesie wychowania powinno zdobyć wykształcenie:
– odpowiednie do możliwości psychofizycznych dziecka;
– przydatne do aktualnych i przyszłych potrzeb rynkowo-gospodarczych;
– no i co ważne, wykształcenie, które dziecku się „podoba”, o jakim marzy, bądź lubi taki rodzaj zawodu.
I za takie odpowiednie wykształcenie dziecka odpowiadają rodzice, a nie szkoła, jak sądzą do dziś niektórzy z nich. Bowiem wykształcenie dziecka jest elementem składowym procesu wychowania.
A
dobre wychowanie i odpowiednie wykształcenie
jest warunkiem koniecznym i wartością niezbędną do osiągnięcia prawdziwego szczęścia dziecka, a także rodziców.
Walczmy o szczęście dzieci i nie dopuśćmy do tego, aby nasze dziecko spotkało podobne nieszczęście jak w opisanych na początku czterech tragicznych przypadkach!
Bronisław wrzesień 2020 r.