- 22 grudnia, 2019
0
- 21 grudnia, 2019
0
Cieszmy się w Dniach Świąt Bożego Narodzenia 2019 roku, bo mamy z czego!!!
Kategoria:Pochwalnik i wykrzycznik
Gdzieś na Ziemiach Odzyskanych w początkach PRL- u.
Mikołaj, najstarszy syn, z tatą Grzegorzem przynieśli prosto z lasu świeżo wyrąbaną, pachnącą igliwiem choinkę. Od kilku dni czworo dzieciaków z trudem bo ręcznie, ale z zapałem przygotowywało ozdoby choinkowe. 15 letniej Reni najlepiej wychodziły łańcuszki robione z kolorowych wycinanek i bombki pajacyki z wydmuszek jajek zaoszczędzonych na Święta. Dziesięcioletni Bolek i najmłodszy 6 latek Józio z uciechą wieszali na choince ciastka zrobione przez mamę, srebrzyste i złote cukierki oraz czerwone jabłka przywiązane na nitkach. Tato wyciągnął z szafy kilka ciężkich, jednolicie srebrnych bombek, skrzętnie przechowywanych z roku na rok, niczym wielki skarb rodzinny. Mama Ania wyścieliła sianem przedwojenny dębowy stół. Przykryła białym, lnianym obrusem, długo pranym w balii, wykrochmalonym i wyprasowanym drewnianym maglem. Majestatycznie wykładała na wigilijny stół świąteczne „przysmaki”, których koniecznie musiało być dwanaście. Dlatego liczył się do nich także opłatek, chleb, sól, ogórki kiszone, i to na co było stać w powojennej Polsce. Dzieci z radosną niecierpliwością nie mogły doczekać się prezentów spod choinki. A było w nich po kilka lepszych cukierków, jakieś ciastka, no i najbardziej oczekiwana czekolada i pomarańcze, otrzymane w ramach zagranicznej pomocy od „cioci” UNRRY.
Na dworze zrobiło się ciemno i cała rodzina oczekiwała na pojawienie się pierwszej gwiazdki. Z „kołchoźnika” wiszącego wysoko na ścianie popłynęły dźwięki kucia kowadła. „Tu radio Stalinogród ” – przemówił spiker i błyskawicznie się poprawił: „ Tu radio Katowice”, przepraszając słuchaczy za pomyłkę, gdyż kilka dni temu nastąpiła powrotna zmiana nazwy miasta. Był rok 1956. Skończyła się żałoba po nagłej śmierci Bolesława Bieruta w Moskwie. Na I Sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej został powołany oddany komunista Władysław Gomułka. Tak było. To mamy już za sobą!
Dzisiaj w III Rzeczypospolitej Polskiej Dzięki ewolucyjnemu zwycięstwu „ Solidarności”, od 1989 roku jesteśmy krajem wolnym od najeźdźców i wpływów innych państw. Co roku nasze, wolne od jakichkolwiek ograniczeń, Święta Bożego Narodzenia, jak i każde inne, wyglądają piękniej, są „bogatsze”, bardziej radosne „prawie” dla każdego z nas i wszystkich razem.
Co prawda nie wszyscy dowierzają, ale lider partii rządzącej Jarosław Kaczyński ogłosił, że niedługo jego partia uczyni z Polski wyspę dobrobytu. Rząd wykonując wolę lidera już obdarowuje naród co jakiś czas porcją gotówki. Czy same pieniądze dadzą nam prawdziwe szczęście?! Zobaczymy!?
Parlament po podzieleniu się opłatkiem świątecznym, z boskim błogosławieństwem kardynała Nycza, w świątecznym nastroju uchwalił, dla dobra Polaków, ustawę chroniącą ich dobra i prawa obywatelskie, w obronie przed ” złodziejską kastą sędziowską”, która „mieni się” być trzecią władzą!?.Czy tak jest naprawdę?! Wydaje się, że cóż więcej mogą chcieć Polacy po 123 latach niewoli i zaledwie 30 latach wolności?!
Cieszmy się zatem w czasie Świąt Bożego Narodzenia mijającego 2019 roku! Bo jest już z czego! To prawda, że w naszym kraju jest coraz lepiej i My to widzimy na co dzień.
A jednak miedzy samymi Polakami i rządzącymi coś jest jeszcze nie tak? Brak jedności, porozumienia i wzajemnego zrozumienia, że możemy i mamy prawo się różnić, ale musimy się wzajemnie tolerować i żyć w zgodzie.
A może jest tak, że My Polacy i nasze władze, po prostu jeszcze nie umiemy żyć wolni, szczęśliwie, radośnie i w spokoju, we wzajemnej sąsiedzkiej i narodowej zgodzie, w poczuciu wewnętrznego zdyscyplinowania, odpowiedzialności oraz ładzie i zorganizowanym porządku?
Czyżby historia naszego kraju, przepełniona zdradami narodowymi, wewnętrznymi kłótniami, niewolą pod zaborami i okupacją, tragicznymi walkami wyzwoleńczymi, niczego nas nie nauczyła?
Wierzę, że tak nie jest i to zmienimy, uporządkujemy swoje życie i naszego Państwa, bo przecież celem nadrzędnym każdego Polaka jest dobro, szczęście, spokój w każdym związku, w rodzinie i w narodzie!
I tego wszystkiego, w świątecznym nastroju, życzy Wam, czytelnikom bloga i wszystkim Polakom
Bronisław, 24 – 26 grudzień 2019 r.
- 13 grudnia, 2019
0
„ Co i dlaczego jest nie tak z naszym Światem”.
Kategoria:O sensie i celu życia
Stawiam jeszcze bardziej konkretne pytania na to podstawowe, zadane przez świeżo upieczoną noblistką Olgą Tokarczuk, naszą dumę narodową. Chociaż jak to jest w Polsce, nie dla wszystkich Polaków. Aby nie być gołosłownym rzucam kilka realnych przykładów.
W szpitalu w czeskiej Ostrawie zdesperowany człowiek zabija 6 osób, a następnie popełnia samobójstwo! Dlaczego?
W Ząbkowicach Śląskich 18-latek zabija siekierą rodziców i 7-letniego brata! Dlaczego?
Tysiące ludzi tonie w Morzu Śródziemnym podczas ucieczki z Afryki do Europy! Dlaczego?
Kim Dzong Un- komunistyczny przywódca Korei Północnej izolując swój naród od Świata, głodzi ludzi, więzi i zabija, nawet swoich krewnych! Dlaczego?
Bojownicy z Państwa Islamskiego/ ISIS /, z okrucieństwem zabijają bogu ducha winną, rdzenną ludność iracką i syryjską! Dlaczego?
1,2 miliarda ludzi na świecie, czyli ok.15 %, żyje w ubóstwie, za mniej niż 1,25 dolara dziennie. Dlaczego?
Jak podała Międzynarodowa Organizacja Humanitarna OXFAM w 2018 roku majątek 26 najbogatszych ludzi na świecie jest równy takiemu, co łącznie posiada 3,8 miliarda ludzi, stanowiących biedniejszą połowę całej ludzkości. Czy jest to sprawiedliwe?
To tylko próbka pokazania jak wiele negatywnych wydarzeń, zjawisk społecznych, różnic występuje na Ziemi.
I od razu zadaję kolejne pytania : Czy w ogóle jest możliwe znalezienie na te pytania racjonalnych i prawdziwych odpowiedzi? Kto z rządzących naszym Światem zadaje je sobie? Kto jej może udzielić? Jak je globalnie rozwiązywać?
Najpierw niby prosta i powszechna na całym Świecie prawda życiowa: przecież chyba każdy człowiek na naszym „ziemskim padole” chce dobra, a nie zła? Czyż nie?
Ale tego dobra nie starcza dla wszystkich, bo jest nas już 7,6 miliardów, z czego w Azji ok.4,3 mld, w Afryce 1,15 mld, w Ameryce Płd. 617 mln, w Ameryce Płn.356 mln, a w Europie 745 mln. Średnio roczny przyrost wynosi 76 mln osób, no i co dalej ? Skąd każdemu wziąć minimum należnego mu dobra naszej Ziemi, matki natury? Podobno już dziś nie wystarcza, a jutro?
W związku z tym co należy dalej czynić i kto ma to robić?
Był już kiedyś taki jeden, co podobno to wiedział i źle skończył w 1945 roku. Ale zdążył w tragiczny sposób zmniejszyć populację na Ziemi o ok. 60 ml, tj. ok. 3% ludności. Zapewne wiecie, kogo mam na myśli?
A może gdyby był wyższy poziom wiedzy i mądrości wszystkich ludzi, to większa świadomość dążenia i sposobów osiągania dobra byłaby tym złotym środkiem?
Okazuje się, że nie i na tym zawiodła się nasza noblistka, podkreślając to w swojej przemowie noblowskiej. Bo przecież nadal poziom analfabetyzmu jest wysoki. W krajach Trzeciego Świata problem analfabetyzmu sięga kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu procent mieszkańców. Obecnie szacuje się, że w Europie jest 3% analfabetów, w Ameryce Pd. – 15%, w Azji – 33%, a w Afryce – 50%.
Co jednak gorsze, równocześnie z rozwojem świata cyfryzacji, coraz bardziej ogarnia społeczeństwo tzw. wtórny analfabetyzm. Zastraszający jest fakt, że 40 % Polaków nie rozumie tego co czyta, a kolejne 30% rozumie w ograniczonym stopniu. Dobitnymi tego dowodami są: na nowo rozprzestrzeniająca się wiara we wszelkiej maści znachorów, także fałszywych homeopatów ( pisałem o tym w blogu); nieracjonalna niechęć do edukacji zdrowotnej, seksualnej; bezmyślna wiara w fake newsy (fałszywe wiadomości); nienaukowe ideologie typu LGBT; czy wręcz wiara i zaufanie w kłamstwa i nieprawdy polityków, nawet w te stwierdzone wyrokami czy postanowieniami sądowymi ( patrz przykład premiera Morawieckiego – dwa postanowienia sądu nakazujące mu sprostowanie nieprawdziwych informacji podanych publicznie).
Być może Światu i ludzkości potrzebna jest „jakaś” ogólnoświatowa polityka globalnego rozdziału dóbr?
Historia komunizmu, który zakłada istnienie majątku ogólnonarodowego (kolektywnego) i zasadę podziału dóbr „każdemu po równo”, pokazuje jaki stosunek okazywali ludzie do tego, co nie moje (prywatne) tylko „państwowe”.
Spójrzmy tylko jak się ma komunizm w państwach, które ten system utrzymują do dziś: Korea Północna, z Kim Dzong Unem na czele, Kuba, Wietnam, Laos i Chińska Republika Ludowa.
W latach 80-tych XX wieku odżyła naukowa dyskusja nad polityką globalizmu, poprzez wprowadzenie procesów globalizacji zmierzających do integracji państw, społeczeństw, gospodarek i kultur , oraz stworzenie ponadnarodowego porządku i „ rządu światowego”. Globalizm i globalizacja maja zarówno zwolenników widzących w nich wzrost ogólnego dobrobytu, jak i przeciwników wieszczących w globalizacji wzrost nierówności społecznych. Niestety do tych drugim należą polscy politycy stojący u steru władzy.
Osobiście w procesach globalizacji widzę możliwość wyrównywania poziomu życia wszystkich ludzi na naszym globie, pod warunkiem zgodnego współdziałania przywódców państw na całym świecie.
ONZ powstała zaraz po II Wojnie Światowej w 1945 roku, niestety nie spełnia tej misji, skoro stan faktyczny naszego Świata jest właśnie taki.
A co polskie władze robią i planują na rzecz lepszego jutra Polaków i wszystkich ludzi na Świecie?
Polskie władze pod rzeczywistym kierownictwem Jarosława Kaczyńskiego, lidera partii rządzącej, patetycznie głoszą, że będziemy wyspą dobrobytu. Ale równocześnie robią coś zupełnie odwrotnego. Do tej wyspy wybudujemy, chyba „na złość” Niemcom, Centralny Port Komunikacyjny, tylko z kim będziemy się komunikować? No bo przecież Niemcy taki już kończą pod Berlinem i ma być węzłem dla całej Europy i Świata.
Gołocimy dalej naturę i trujemy Polaków, a to wycinając, na ile się da, Puszczę Białowieską, to znów przekopujemy Mierzeję Wiślaną, wbrew zdrowemu rozsądkowi i opiniom fachowców. Wydobywamy węgiel i jeszcze go sprowadzamy z Rosji, trując dalej Polaków, bez określenia realnej drogi przejścia na inne źródła energii. Rządzący ręka w rękę z Polskim Kościołem „walczą” ze współczesną edukacją i wychowaniem, na siłę wciskając nam średniowieczne tradycje rodziny, małżeństwa, nauczania i wychowania.
Mamy być narodowymi patriotami, nie wpuszczającymi do kraju żadnych imigrantów, ani obcych powiewów nowoczesności i postępu. Będziemy zwiększać wydatki na zbrojenia, tak jak sobie życzą Stany Zjednoczone, a naród niech umiera z powodu niedofinansowania służby zdrowia.
Polacy mają patrzeć w telewizję publiczną i słuchać „oczywistych prawd” zwycięskiej większości, którą przecież sami wybrali. Mają uznawać „naszą” praworządność i sprawiedliwość, bo tylko ona jest słuszna i „oczywiście” dobra.
Ja jednak życzę Polakom lepszego jutra.
Bronisław
- 6 grudnia, 2019
0
Czy jest jakaś granica rodzaju przeżyć, doznań i rozkoszy seksualnych, kiedy partnerów łączy prawdziwe uczucie miłości?
Kategoria:O miłości
Dałem się zaprosić na „pogańskie” Andrzejki. Popełniłem ten „grzeszny czyn”, a następnie drugi i zostałem srodze skarcony. Wesoły nastrój towarzyski w wieczór Andrzejkowy zatrzymał się w momencie kiedy pani domu włączyła na chwilę telewizor, by zobaczyć czy leci film ” Pięćdziesiąt twarzy Greya”. Na ekranie Christian z lubością sadysty raził pejczem po gołej pupie Anastasię wyciskającą z bólem kolejną liczbę „pięć”. Pomijając kiepską wartość artystyczną tego filmu, myślałem, że jako doświadczony prawnik w procesach rozwodowych „ trochę ” wiem o seksie i dlatego skusiłem się na dyskusję o nim w aspekcie pokazanym w tym filmie.
No i się zaczęło. Panie wskoczyły na ród męski, zrzucając winę za sadystyczne podejście Christiana do miłości zakochanej Anastasii. My z kolei na dziewczęcą naiwność niedoświadczonej kobiety, poszukującej romantycznej miłości u mężczyzny żyjącego w blichtrze bogactwa, wyuzdania i egoizmu.
Chcąc zapobiec wzajemnym oskarżeniom obu płci postanowiłem zmienić temat i zadałem pytanie:
Czy jest jakaś granica rodzaju przeżyć, doznań i rozkoszy seksualnych, kiedy partnerów łączy prawdziwe uczucie miłości?
Aby nie być gołosłownym, przytoczyłem przykład sprawy rozwodowej, w której małżonków łączył, przez ponad 15 lat związku, seks oparty na sadomasochizmie, a potem małżeństwo rozpadło się i to nie z tego powodu. Kiedy usłyszałem, że kobiety wolą miłość romantyczną, czułą, pełną pieszczot, wówczas ostro zaatakowałem postępowanie kobiet w związkach miłosnych, małżeńskich i innych stałych, z których prawie każda ma swoje skryte fantazje seksualne, pragnienia, a nawet wprost chęć, aby przeżyć w jakiś nadzwyczajny sposób swoją miłość w seksie. Często są to właśnie wyobrażenia graniczące z sadyzmem lub masochizmem, tylko ich nie ujawniają.
Niejako na dowód przytoczyłem głośną przed laty sprawę z Białegostoku, kiedy młody adwokat doprowadził do śmierci swoją aplikantkę w trakcie ostrego seksu. Jak się tłumaczył w sądzie, to ona podczas stosunku lubiła duszenie za gardło, a on niechcący ją udusił.
I dalej ratował mnie kolega, argumentując, że przecież prawie w co drugim pornusie, widać w trakcie seksu bicie w pośladki, po twarzy i w intymne części kobiecego ciała.
To jest pornograficzna fikcja i nie prawda w normalnym kochającym się związku- rzuciły się na nas kobiety. Wy jesteście seksualnymi zboczeńcami skoro tak myślicie.
Przecież my, mężczyźni mówiliśmy o przeżyciach i doznaniach seksualnych w prawdziwej miłości, a nie o przeżyciach mających na celu zaspokojenie przede wszystkim swoich zaburzeń sadystycznych lub masochistycznych.
Ale chwilę później przyznały, że rzeczywiście kobiety mają takie sekretne fantazje i wyobrażenia seksualne, jednak nie sięgają one zachowań sadomasochistycznych.
To gdzie jest granica nawet największych przeżyć seksualnych ?- spytałem wprost.
Autorytety seksuologii i to na całym świcie, zgodnie przyznają, że odczuwanie fantazji i wyobrażeń seksualnych, z własnym udziałem, jest pozytywną oznaką zdrowia psychicznego.
Ale wątpliwości już pojawiają się gdy fantazje seksualne koncentrują się i zmierzają do zachowań seksualnych o charakterze sadomasochistycznym. Mówiąc praktycznie dotyczą seksu ”na ostro”, albo w nowomowie zachodniej nazywanego BDSM ( Bondage – Discipline, Domination – Submission , Sadism-Masochism), czyli Związanie i Dyscyplina, Dominacja i Uległość, Sadyzm i Masochizm.
I właśnie te wątpliwości, co jest największą przyjemnością i doznaniem we współżyciu seksualnym kochającej się pary, / podkreślam rzeczywiście kochającej się pary/, a co jest już wyuzdaniem, czy chorobliwą dewiacją seksualną, poróżniły nas w wieczór Andrzejkowy.
Wobec tego sięgam po pomoc i zadaję to pytanie moich kochanym internautom, szczególnie tym w związkach miłosnych, a przede wszystkim kobietom z wspaniałą erotyczną wyobraźnią. Oczywiście mężczyznom też.
Spróbujcie porozmawiać ze swoimi partnerami/ kami, a ręczę, że nie pożałujecie dla dobra Waszych związków.
Tych, którzy śmiało spróbują znaleźć granice największych doznań seksualnych w prawdziwej miłości, zachęcam do komentarzy.
W powyższym tekście ukryte są dwie moje wartości graniczne przeżyć seksualnych, o których powiem w kolejnym wpisie.
Bronisław
- 29 listopada, 2019
0
POLSKA to chrześcijański kraj, a My obchodzimy” pogańskie” obyczaje!!!
Kategoria:Wyżalnik i narzekalnik
Czy modlący się w bezgrzesznej ciszy katolicy mają dalej tolerować Andrzejki, starogermański kult boga Freyra i pozwalać hulać tuż przed chrześcijańskim postem. Zabawiać się zabobonnymi wróżbami, wylewając wosk, tak cenny na gromnice świąteczne Matki Bożej Gromnicznej.
Albo ustawiać buty od ściany do progu, bo dziewczyny opętał szatan i diabelska chuć ciągnie je do zamęścia.
Po trzykroć nie!
Jak to się stało, że ze zgniłego Zachodu, przesiąkniętego ideologią LGBT i gender, przeniknął do naszego kraju Dzień Zakochanych -znany jako Walentynki i prawie wyparł kościelną tradycję Dnia Świętego Walentego. I teraz zamiast pisać listy miłosne do Chrystusa, jak to czynił męczeński biskup Walenty, coraz więcej Polaków wysyła listy miłosne i daje prezenty zwykłym ludziom, i to obarczonym grzechem pierworodnym Ewy.
Trzeba zakazać tych grzesznych praktyk. Jak to możliwe, że do dziś świętujemy corocznie Dożynki – Święto Plonów, kiedy to Słowianie dziękowali swoim bogom, w tym Świętowitowi – bogowi wojny i urodzaju, za plony i proszono o lepsze w kolejnym roku. Co prawda w tym pogańskim zwyczaju uczestniczą świeckie władze i uświęca go kapłan katolicki, ale jednak daleko mu do wartości chrześcijańskich.
Prezydent Polski Andrzej Duda „czci” pogański zwyczaj „Święta Plonów”
Zatem, postuluję: zaprzestańmy bezcześcić chlebem dożynkowym, wywodzącym się z pogańskiego zwyczaju, hostię-chleb Pański – ciało Chrystusa.
Ale to nie koniec pogańskich obyczajów godzących w czystość wartości chrześcijańskich.
Edukujemy nimi nasze dzieci i młodzież. Topimy Marzannę, malujemy jajka na Wielkanoc, uprawiamy śmigus-dyngus w lany poniedziałek, w Noc Kupały obchodzimy święto ognia i wody, by nie wspomnieć o zapożyczonym od innowierców zgorszeniu jakim jest Halloween.
Wnoszę, a jako chrześcijanin-patriota, wręcz żądam, by władza pod egidą rządzącej partii wraz z jej przywódcą, z boskim i biskupim namaszczeniem, dokonała komisyjnie weryfikacji pogańskich i innowierczych obyczajów i tradycji uprawianych przez Polaków.
Dobrze by było aby nazwa komisji stałą się patriotyczno-narodowym orężem w walce, coś na wzór Wypraw Krzyżowych, na przykład:
Narodowa Komisja Obrony Wartości Chrześcijańskich
Nieśmiało proponuję aby na jej czele stanął niezłomny w walce z obcą ideologią godzącą w wartości chrześcijańskie arcybiskup Marek Jędraszewski, zaś członkami wykonawczymi komisji zostali Prezes Rady Ministrów Mateusz Morawiecki, Prokurator Generalny -Minister Sprawiedliwości Zbigniew Ziobro, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Marian Gliński i Minister Edukacji Narodowej Dariusz Piontkowski. Patronat Ideologiczny powinien objąć Prezes rządzącej partii Jarosław Kaczyński.
Jeżeli wysoka Komisja i jej członkowie przeprowadzą jak najszybciej weryfikację tych grzesznych, pogańskich i innowierczych pozostałości, nie wykluczając pory nocnej, to nasz większościowy parlament, nie „naruszając” Konstytucji, winien niezwłocznie uchwalić stosowną ustawę.
Wówczas, zamiast nie kończącej się czczej dyskusji, za jednym „zamachem” staniemy się Państwem i narodem chrześcijańskim przestrzegającym jedynie słuszne wartości chrześcijańskie.
Wzywam wszystkich prawdziwych patriotów, chrześcijan do poparcia mojej petycji.
Bronisław, „prawdziwy” patriota i chrześcijanin
- 22 listopada, 2019
0
Gdzie znajduje się najszczęśliwsze miejsce człowieka na Ziemi?
Kategoria:O rodzinie
Od dziecka wiemy, że Raj jest tym najszczęśliwszym miejscem, ale niestety jest on w Niebie i „zastrzeżony” wyłącznie dla dobrych i wiernych ludzi, w dodatku mogą w nim zagościć dopiero po śmierci !
Ale my istoty ludzkie chcemy doznać prawdziwego szczęścia jeszcze za życia, tu i teraz w konkretnym miejscu na Ziemi. Chcemy tego szczęścia doświadczać jak najdłużej, najlepiej przez całe ludzkie życie, a nie tylko okazyjnie na wczasach, na przykład na Bali, Hawajach, czy na wycieczce podziwiając piękno naszej Ziemi .
My chcemy aby było to miejsce, gdzie po urodzeniu nasze dziecko rozwija się i kształtuje swoje szczęście. Gdzie młody człowiek będzie zdobywał dobre wychowanie. Gdzie będzie otrzymywał, a później dawał miłość, gdzie będzie czerpał wzorce szczęśliwego małżeństwa i rodziny. Gdzie każdy członek rodziny będzie otoczony opieką i miał pełne poczucie bezpieczeństwa.
Zapewne każdy z nas wie, z własnego doświadczenia, gdzie jest lub gdzie powinno być to miejsce. To mój, Twój, każdego z nas dom rodzinny.
To w nim będziemy pielęgnować miłość naszego związku małżeńskiego lub innego stałego, budować szczęście naszego dziecka /dzieci/ i wszystkich członków rodziny. To ma być bezpieczna przystań, w której każdy członek rodziny znajdzie schronienie, odpoczynek, spokój i wsparcie. W nim mamy znaleźć to wspaniałe ciepło domowego ogniska.
Już w starożytnej Grecji płomienie domowego ogniska strzegła i pilnowała Hestia-bogini ogniska domowego. Podobnie jak w Rzymie bogini Westa wraz z ze swoimi sześcioma kapłankami westalkami.
W dzisiejszych czasach nasz dom rodzinny, winien być centrum życia jego członków, szczególnie w okresie rozwoju i wychowywania dzieci, aż do ich pełnoletności.
Tak być powinno na drodze do szczęścia każdego członka rodziny i za to odpowiedzialni są rodzice, w ramach prawnej władzy rodzicielskiej.
Ale czy tak jest rzeczywiście? Czy my sami zdajemy sobie w pełni sprawę jak wielką rolę w życiu człowieka odgrywa nasz dom rodzinny? Czy każdy z nas miał rodzinny dom? Czy doznał naprawdę szczęścia w domu, który miał? Jeżeli nie, to dlaczego? Zachęcam wszystkich aby na te i podobne pytania każdy z nas odpowiedział sobie sam i to szczerze, dla dobra naszego, naszych dzieci i rodzin!
Spróbujemy wspólnie podjąć próbę odpowiedzi na pytanie:
Jak „ budować dom rodzinny” aby mogły spełniać się w nim najważniejsze wartości życiowe tworzące szczęście jak: miłość, małżeństwo, dziecko/dzieci/, jego/ich/dobre wychowanie, rodzina, praca i samorealizacja.
W tym miejscu jestem winny moim internautom wyjaśnienie co rozumiem ja pod pojęciem dom rodzinny, bowiem wcale nie musi ono być tak samo rozumiane przez wszystkich. Zresztą to pojęcie stało się w Polsce bardzo populistyczne politycznie i dyskusyjne nawet w kręgu polskich władz. Na przykład lider partii rządzącej Jarosław Kaczyński, głosząc wizję szczęśliwej rodziny, do kręgu rodzinnego nie zalicza innych stałych związków, np. konkubinatów, poza formalnym małżeństwem.
Nasz dom rodzinny
to stałe miejsce zamieszkania, osoby tworzące rodzinę
w nim bytujące i
treść ich życia
koncentrująca się w tym miejscu.
Najpierw niech wymarzony dom, źródło szczęścia, stanie się naszym rzeczywistym, stałym centrum życiowym. Czy to będzie mieszkanie własne, czasowo najęte, czy budowa domu, doświadczenie życiowe wskazuje, że winien on spełniać jak najlepiej wszystkie funkcje do życia, co najmniej na tyle lat, ile niezbędne jest do wychowania i usamodzielnienia się dzieci. A więc dom rodzinny dla tylu osób, ile będzie liczyła przyszła rodzina i położony w miejscu najdogodniejszym do korzystania z niezbędnych usług bytowych, konsumpcyjnychi rozwojowych, w tym żłobka, przedszkola, szkoły, ośrodka zdrowia, i.t.p.
Niestety, zdarza się i tak, że tworząc swoje szczęście małżeńskie, czy rodzinne o tym zapominamy, albo traktujemy miejsce wspólnego zamieszkania jako element drugorzędny, a nawet przejściowy. I to jest błąd, szczególnie gdy jesteśmy na etapie umacniania związku lub tworzenia rodziny. Każda zmiana miejsca zamieszkania siłą rzeczy, może być niepotrzebnym przestojem na drodze do szczęścia.
Jako doświadczony prawnik mogę przytoczyć wiele przypadków, w których brak takiego miejsca, domu – mieszkania, a więc centrum życiowego w początkowym okresie tworzenia małżeństwa i rodziny, był praźródłem rodzących się kryzysów małżeńskich, a także rozpadu związku.
Pamiętam taki przypadek, w którym oboje partnerzy ciężko pracowali w Anglii, przez wiele lat. Tam też urodziło się im dziecko. Zarobione pieniądze zainwestowali w budowę domu w kraju. Sęk w tym, że wybrali miejsce na dom rodzinny w miejscowości sporo oddalonej od przedszkola, szkoły, ośrodka zdrowia i bez możliwości zatrudnienia w najbliższej okolicy. Oprzytomnienie nadeszło dopiero po wprowadzce. Obserwuję zachwyty i zazdrość internautów rodzinie Anny i Roberta Lewandowskich / niedługo już z dwójką dzieci/ z powodu pięknej willi wybudowanej nad Jeziorem Jełmuń na Mazurach. I aż ciśnie się na usta publiczne do nich pytanie / oczywiście nie oczekuję odpowiedzi/. Czy naprawdę oni sami traktują ten piękny obiekt budowlany, oddalony nieco od infrastruktury społecznej, jako dom rodzinny, stanowiący ich centrum życia, w którym zamierzają budować swoje szczęście i całej rodziny?
Dom rodzinny, jak sama nazwa mówi, to oprócz to oprócz siedziby, rodzina, najlepiej pełna, połączona więzią wzajemnej miłości i szacunku.
Treścią życia rodziny jest wspólne dążenie do osiągnięcia szczęścia (dobrostanu) każdego z jej członków, poczynając od zapewnienia dobrobytu, poprzez dobre wychowanie i wykształcenie dzieci do przyszłego szczęśliwego życia, a kończąc na samorealizacji rodziców – partnerów związku. I taka jest misja i cel rodziny, który winny być realizowany przez wszystkich członków rodziny, także dzieci, ale pod przewodnictwem partnerów związku miłosnego /małżeństwa, konkubinatu/, a jego centrum kierowania winno znajdować się właśnie w domu rodzinnym.
Popatrzmy jakie to proste i oczywiste dla nas wszystkich stwierdzenie. A jednak w natłoku codziennych zwykłych spraw, kłopotów i problemów, często zapominamy:
Jaki jest cel i sens naszego życia?
A zatem pamiętajmy o tym!!!
Bronisław
- 15 listopada, 2019
0
Skąd się bierze kryzys rozczarowania w związku małżeńskim lub innym stałym? Czy można go zażegnać i żyć dalej razem i szczęśliwie?
Kategoria:O Małżeństwie - związku partnerskim
Najpierw poznajmy trzy prawdziwe obrazy kryzysów rozczarowania w anonimowych związkach.Przypadek pierwszy. Gosia lat 19 poznała przystojnego Darka, muzyka-amatoralat 23,na imieninach koleżanki ze szkoły handlowej. Na kolejnym spotkaniu doszło między nimi do zbliżenia. To był jej pierwszy raz. Później spotykali się wielokrotnie. Ona czuła się zakochana, choć Darek lubił poszaleć, także z innymi dziewczynami. Kiedy stwierdziła, ze jest z nim w ciąży, jej rodzicie wraz z rodzicami Darka, w duchu zasad wiary katolickiej, doprowadzili do zawarcia małżeństwa przed urodzeniem dziecka. Kiedy Małgorzata wraz z matką przyszły do mojej kancelarii w sprawie rozwodu, sześcioletnie małżeństwo z Darkiem znajdowało się w faktycznej separacji. Małgorzata mieszkała z 5 letnią córką u matki, a „ Pan Darek” ( tak się kazał nazywać) był w Anglii, gdzie „podobno” pracował i mieszkał z inną kobietą.
Małgorzata przyznała, że” ich związek to było wielkie nieporozumienie. Już w pierwszym roku po urodzenia dziecka doznała wielkiego rozczarowania z takiej miłości, z męża i z małżeństwa.
Na pytanie, czy widzi jakąkolwiek szansę na próbę pojednania i naprawienia związku, na przykład przy pomocy psychoterapeuty rodzinnego, Małgorzata z zupełnym brakiem wiary stwierdziła, że ” tak naprawdę to ja go nigdy nie kochałam, ani on mnie. Gdybym była taka mądra jak dziś, to do małżeństwa z Darkiem nigdy by nie doszło”.
Sąd orzekł rozwód bez orzekania o winie, przyjmując za powód faktyczny niezgodność charakterów, tak jak chciały obie strony. Ale ze względu na małoletnie dziecko dopiero na trzecim posiedzeniu. Darkowi rozwód, przeprowadzony z inicjatywy żony, tak naprawdę był na rękę.
A jaką rzeczywistą i konkretną przyczynę/przyczyny/ rozpadu tego małżeństwa widzisz Ty?
Moja ocenę poznasz na końcu wpisu.
Przypadek drugi. Robert lat 33, inżynier budownictwa, dojrzały stosunek do życia, chcący założyć rodzinę, poznaje w pociągu urodziwą Ewę lat 29 po ogólniaku. Okazuje się, że mieszkają w tym samym mieście, ona na stancji, on ma własne mieszkanie. Szybko nawiązują bliższą znajomość. Oczarowany urodą Ewy, Robert po cichu snuje z nią swoje plany życiowe. Przymyka oczy na jej życie towarzyskie, nie stronienie od alkoholu i papierosów. Stara się za wszelką cenę jej pomóc w kłopotach, w tym ze znalezieniem odpowiedniej pracy. Któregoś dnia, podpita Ewa wyznaje mu, o dziwo ze złością, że jest z nim ciąży. Robert z wiarą we wspólną przyszłość przejmuje inicjatywę. Proponuje wspólne zamieszkanie w jego domu. Doprowadza do ślubu przed urodzeniem dziecka.
„ Ja ją kocham dojrzałą miłością, ona się zmieni po urodzeniu dziecka!”- jest przekonany siłą woli i chęcią pozytywnego działania. Rok po urodzeniu córki, Ewa przychodzi późno z pracy. Jest pijana i ni stąd ni zowąd oświadcza Robertowi, że go nie kocha i nie będzie z nim spać. Może iść sobie na k…..gdzie chce i kiedy chce.
To był ogromny szok, wielkie rozczarowanie swoją miłością, która okazała się ślepa.
Jednak Robert nie rezygnuje ze wspólnego życia dla dobra dziecka i bądź co bądź dla dobra rodziny. Niestety Ewa rzeczywiście realizuje rzucone po pijaku słowa. Do współżycia, jeżeli dochodzi, to prawie zawsze tylko wtedy kiedy Ewa jest pod wpływem alkoholu i to „byle jak na odczepnego”. Na świat przychodzi drugie dziecko, a sytuacja się nie zmienia. Robert kocha dzieci i dba o nie jeszcze bardziej, a sytuacja ze współżyciem z Ewą nadal taka sama. Staje przed dylematem: zdradzać ją i tym samym rodzinę, dzieci, czy też wreszcie się rozwieść? Takie niby normalne małżeństwo, żyli wspólnie i razem mieszkali dotąd, aż córki stały się dorosłe.
Żona pierwsza wnosi o separację do Sądu, ale ona po tylu latach nie chce rozwodu. Ona chce żyć wolna pod nazwiskiem męża. To Robert wnosi nareszcie o rozwód. Zapada wyrok, rozwód bez orzekania o winie, tak jak w końcu zgodziły się strony. Zatem Sąd nie badał ich winy i przyczyn rozwodu.
Jaka według Ciebie była przyczyna /przyczyny/ rozpadu związku i rozwodu? Chcesz się podzielić swoim zdaniem napisz.
Moje stanowisko poznasz na końcu.
Przypadek trzeci. Tadek lat 49 mgr ekonomii i zarządzania, ceniony menadżer w dużej spółce. Marysia lat 46, archiwistka w Archiwum Państwowym, w związku małżeńskim od 25 lat. Jak zeznali oboje przed Sądem byli „zabójczo” zakochani i małżeństwo zawarli w chwilach wielkiej, romantycznej miłości.
Teraz stanęli przed Sadem w sprawie o rozwód, albowiem, jak twierdzili, więcej ich dzieli niż łączy, nazywając to różnicą charakterów. Cóż takiego spowodowało rozpad ich wielkiej, obustronnej miłości, kiedy mieli ,on 24, a ona 21 lat. Nie mają dzieci, wcześniej nie chciał Tadeusz, uważając, że najpierw kariera zawodowa, a dopiero potem dzieci. Później, ona już nie mogła, ze względu na stan zdrowia, a na adopcję nie zgadzał się on. Robert to światowiec z werwą i charakterem, żądny przygód, zwiedzania świata, dusza towarzystwa. Marysia, spokojna, pracowita, skryta, domatorka. Jak się z czasem okazało, również we współżyciu zbyt nieśmiała, wręcz odmawiała jakichkolwiek urozmaiceń w seksie. Za to on wciąż niezaspokojony, a w konsekwencji coraz bardziej niezadowolony z seksu i ze wspólnego życiu.
Zdumiony takim katalogiem różnic, który opisał mi Tadeusz, gdyż to on był moim klientem, spytałem: Skąd tyle i to takich rozbieżności, skoro tak piękny był miłosny początek ich związku? „ Moje rozczarowanie rozpoczęło się od niedopasowania seksualnego, najpierw od częstotliwości, a później od jakości”- brutalnie wyznał Tadeusz. „I z czasem, jak gdyby przechodziło to na inne dziedziny życia. Zacząłem widzieć różnice zarówno pod względem hierarchii naszych wartości, celów no i niestety charakterów. Żyjemy pod jednym dachem lecz osobno.
Dalej już nie mogę tak żyć. Próbowaliśmy to zmienić, lecz prawie zawsze kończyło się to nieporozumieniami, kłótniami i coraz większa niechęcią. Każdy z nas może jeszcze ułożyć sobie życie”. Przyznaję, że pominąłem tym razem pytanie, czy ma już realny plan dalszego życia i jego współautorkę.
Na rozprawie Marysia potwierdziła tę „ niezgodność charakterów”, wyraziła zgodę na rozwód bez orzekania o winie i taki wyrok wydał sąd.
Według Ciebie skąd się wziął kryzys rozczarowania Tadeusza i Marysi ? Czy można było go zażegnać w ich długoletnim związku?
Moje zdanie tuż niżej.
Masz już wyrobione zdanie na temat przyczyn kryzysu rozczarowania w związku w każdym z trzech przypadków?
To zobacz jakie jest moje zdanie. Jeżeli jest nieco inne, to pamiętaj, że ja mam większą i bezpośrednio uzyskaną wiedzę o każdym przypadku, łącznie z oceną sądu w uzasadnieniu wyroku rozwodowego.
1 – W pierwszym przypadku pierwotną i to główną przyczyną kryzysu rozczarowania w małżeństwie, a następnie jego rozpadu i rozwodu była: Niedojrzałość uczuciowo-emocjonalna i niedostateczna wiedza oboje młodych partnerów o miłości i małżeństwie w chwili zawierania związku małżeńskiego oraz spóźnione/po ślubie/ uświadomienie o braku „prawdziwej” miłości między nimi.
Tego kryzysu rozczarowania i jego negatywnych skutków w postaci rozpadu związku i rozwodu niestety nie można było zażegnać. W szczególności nie można byłoby zbudować od początku wzajemnej miłości, której nie było, na bazie tak negatywnych zdarzeń niszczących twórczą młodość. Gdyby nawet małżonkowie podjęli próbę wspólnego życia, z potencjalną wolą stworzenia związku miłosnego, to i tak wcześniej czy później ten związek by się rozpadł. Nie gwarantuje tego poziom intelektualny partnerów oraz szkodziłyby temu powstałe nawyki ze złych przeżyć i doświadczeń pomiędzy nimi.
2 – W drugim przypadku przyczyn kryzysu rozczarowania w związku należy upatrywać przede wszystkim w: – braku wzajemnej miłości ze strony partnerki; – nieudanym pożyciu seksualnym partnerów, będącym wynikiem niedopasowania pod względem seksualnym, a następnie decyzja o wejściu w związek małżeński wymuszona ciążą;
Kryzys małżeński rozczarowania, w tym przypadku powstał stosunkowo wcześnie, kiedy żona zdegustowana pożyciem małżeńskim, do którego została przymuszona ciążą, jednoznacznie „wypowiedziała” mężowi obowiązek współżycia seksualnego i potwierdzała to w dalszym życiu. To małżeństwo już wówczas straciło sens kontynuacji. Mimo tego mąż podjął odważną walkę o jego uratowanie dla dobra dzieci, co niestety i tak zakończyło się klęską, czyli rozpadem i rozwodem.
3 – W trzecim przypadku przyczyny kryzysu rozczarowania były dwie:- niedopasowanie seksualne oraz konflikt wartości i celów między małżonkami, spowodowany nieprawidłowym procesem doboru partnerów, zagłuszonym „zabójczo” emocjonalnym zauroczeniem, ale jeszcze nie prawdziwą miłością.
Wbrew pozorom ten kryzys rozczarowania, miał największą szansę na rozwiązanie i kontynuację „zdrowego” i dobrego związku wraz z upływem czasu. A to dlatego, iż powstał w wyniku „chemii” zakochania z poczuciem bliskości w jego pierwszej fazie. Zabrakło w nim wzajemnej pracy każdego nad sobą i wspólnej nad więziami związku i jego przyszłością. W tym poczynając od seksualności, poprzez ustalenie planu życia według wspólnie uznanej hierarchii wartości i zaspakajanych potrzeb, kończąc na wytrwałości w dążeniu do wyznaczonego planem celu do osiągnięcia szczęścia każdego partnera i w związku. Sądzę, że stało się to głównie za sprawą Tadeusza, jego temperamentu i niecierpliwości w dążeniu do wyznaczonych przez siebie celów.
Bronisław
- 9 listopada, 2019
0
Moje szczęście zależy od……???
Kategoria:O prawdziwym szczęściu
No właśnie, od kogo lub od czego? Jaką drogą najlepiej iść do swojego szczęścia?
„Daj Boże”, „Szczęść Boże”, „Jak Bóg da”, „Kto rano wstaje temu Pan Bóg daje”, czy „Jakiegoś mnie Panie stworzył takiego mnie masz”, takimi, dość powszechnymi powiedzeniami na co dzień, niejako potwierdzamy wiarę w szczęście dane od Boga. Nasz niezwykle ceniony ksiądz, poeta Jan Twardowski przyznał wprost , że „ Przy kim Pan Bóg, przy tym i szczęście”. W ten właśnie sposób, zgodnie z nauką Kościoła, utwierdzamy siebie i wzajemnie między ludźmi, najczęściej wiernymi, że szczęście zależy od woli Boga. Słowem……
„Módlmy się o szczęście ”
Czy tak jest naprawdę? Nie wiem, i przyznaję, że nie mogę znaleźć adekwatnego przykładu na dowód realnego doznania szczęścia od Boga. A czasami wręcz odwrotnie, mam wrażenie, że głoszenie przez księży wiary o szczęściu od Boga , przede wszystkim kojarzy się z cierpieniem. Ale nie mam prawa, ani zapewne żaden człowiek jako ziemska istota, ani podstaw naukowych kwestionować takiej wiary tym ludziom, którzy twierdzą, że doznali szczęścia od Boga, w to wierzą i takiego szczęścia oczekują. Co prawda są i tacy sceptycy, którzy twierdzą, że jest to „czekanie na cud” i lepiej działać, a nie czekać na swoje szczęście z nieba. Możemy jednak z całą pewnością stwierdzić, że kto rzeczywiście postępuje zgodnie z przykazaniami boskimi , może być szczęśliwy. Ale …….to szczęście buduje wówczas on sam, swoim sposobem postępowania.
Pozostawmy zatem ten wybór swojej drogi do szczęścia, zdając się na wolę Boga, każdemu według uznania i wiary.
Co ma być to będzie!?
„Wszystko się dzieje zgodnie z przeznaczeniem”- tak głosił 500 lat p.n.e Heraklit z Efezu, grecki filozof znany z teorii „panta rhei- wszystko płynie, jest w ciągłym ruchu”. Na przełomie XVIII i XIX wieku znany niemiecki filozof Artur Schopenhauer nazwał to tak ” Przeznaczenie rozdaje karty, a my tylko gramy”.
A więc, praktycznie rzecz biorąc, gdyby uznać, że szczęście człowieka zależy od jakiejś bliżej nieokreślonej siły wyższej zwanej przeznaczeniem, to każdy tak myślący powinien zaprzestać realizować po swojemu jakiekolwiek marzenia i poczynania zmierzające do osiągnięcia szczęścia, bo i tak jego działania nie zmienią tego nieznanego mu swojego losu.
Taki sposób rozumowania niejako z góry skazywałby nas na pesymistyczne myślenie i nastawienie do życia, bo…..
Mimo tego, wielu z nas do dziś uważa, że o życiu i szczęściu człowieka decyduje właśnie ono – przeznaczenie, fatum, los, a nawet „ślepy los”.
„Szczęście nie jest darem Bogów, człowiek sam musi się o nie postarać ”, to są słowa wygłoszone 2300 lat temu przez Epikura, greckiego filozofa. W dzisiejszych już czasach nasz polski uczony, filozof, badacz problematyki szczęścia, prof. Władysław Tatarkiewicz, potwierdził tę jakże starą tezę w swoim traktacie „O szczęściu”, że: „Człowiekiem szczęśliwym jest ten, który sam zdobył swoje szczęście”.
No to spójrzmy jak to wygląda w życiu z punktu widzenia osiągania najważniejszych wartości składających się na szczęście człowieka.
Zacznijmy od miłości, bez której, jak zapewne wszyscy zgodzą się ze mną, nie ma mowy o szczęściu w całym życiu, chyba każdego człowieka. Szczęście w miłości, a konkretniej w związku miłosnym, zależy nie tylko od jednego partnera. I choćby nie wiem jak jeden partner kochał i wyrażał swoją miłość, to szczęście takiego związku będzie zależało od rzeczywistej miłości drugiego partnera. Zatem prawdziwe szczęście w miłości to kochać i być kochanym, czego tak bardzo pragnęła George Sand, nie doznając wzajemnej miłości od Chopina. Nie zmienia to faktu, że moje szczęście zależy w pierwszej kolejności ode mnie. Przede wszystkim to od nas zależy dobór i dopasowanie partnera, a następnie od miłości tak wybranego partnera. A zatem szczęście w miłości zależeć będzie od dwóch osób. Ale pierwsze i najważniejsze to jest to, że muszę kogoś naprawdę kochać Ja!
Idźmy dalej najważniejszymi wartościami! Szczęście w małżeństwie lub w stałym związku partnerskim zależy od kogo?
Jeżeli założymy, że podstawą małżeństwa /związku nieformalnego/ powinna być miłość, to w nim również szczęście będzie zależeć od dwójki partnerów, ale zawsze twoje w nim szczęście będzie zależało w pierwszej kolejności od Ciebie samego. I tak też należy kierować się w życiu małżeńskim. Co ja wniosłem i daję dla naszego szczęścia, a w drugiej kolejności partner, a nie vice versa. Ta druga postawa oczekiwania miłości jest oczywiście egoistyczna i niestety z reguły kończy się źle dla związku. Analogicznie powinien myśleć wybrany partner do życia.
Szczęście posiadania dziecka. Przy dzisiejszym stanie wiedzy naukowej, medycznej, wręcz trudno jest bezkrytycznie przyjąć, że posiadanie dziecka zależy od woli Boga lub jakiegoś przeznaczenia. Co nie oznacza, że są i tacy pośród nas. I nikt nie ma prawa ingerować w ich wolną wolę i prawa. Wszakże pod jednym warunkiem, że ich wola i prawa nie wpływają na prawa i wolności innych ludzi. Niestety, ostatnio w naszym kraju, w kwestię tego zakresu szczęścia jakim jest posiadanie dziecka, podejmowane są próby ograniczania praw, jak na przykład ograniczanie środków na in vitro, tym którzy dla swojego szczęścia posiadania dziecka nie mogą osiągnąć tego szczęścia naturalną drogą. Do takich ograniczeń prawa do szczęścia posiadania dziecka zaliczyć niestety należy, uniemożliwianie właściwej i w odpowiednim wieku edukacji seksualnej, o czym mówię niżej.
Szczęście dobrego wychowania i odpowiedniego wykształcenia. Niech każdy z nas odpowie sobie na pytanie: Komu zawdzięczam dobre wychowanie i odpowiednie wykształcenie? Lub też, jeżeli tak uzna: Kto ponosi winę za moje braki wychowawcze i brak odpowiedniego wykształcenia? Przecież to na rodzicach ciąży ustawowy obowiązek wychowawczy dziecka do 18-tego roku życia, w ramach tak zwanej władzy rodzicielskiej. A więc to w pierwszej kolejności od nich zależy czy będę szczęśliwy w przyszłości ze swojego dobrego wychowania i odpowiedniego wykształcenia. Czy mogą oni ten obowiązek – ciężar i przyjemność, zrzucić na wolę Boga albo na ślepy los. Po trzykroć nie! Doświadczyłem tego wielokrotnie podczas swojej pracy prawniczej. Oczywiście życie często pokazuje, że nie zawsze rodzice dobrze wykonują to swoje zadanie, zresztą z różnych, często nie zawinionych przyczyn . Wtedy to szczęście może zależeć od nas samych, jeżeli potrafimy przejąć na siebie proces wychowania i wykształcenia, jeszcze jako dziecko lub naprawić w późniejszym wieku.
Szczęście w pracy i z pracy zawodowej. Znakomitym przykładem od kogo i czego zależy szczęście z pracy jest Franky Zapata, wynalazca flyboarda, który doświadczył takiego szczęścia dzięki swojej pracy i wytrwałości, dokonując przelotu skonstruowanym przez siebie pojazdem nad Kanałem La Manche, o którym pisałem w blogu. Ten element szczęścia, jakim jest satysfakcja z pracy zawodowej całego życia nie może być wynikiem jakiegoś przeznaczenia, ślepego losu. A czy może być darem Boga? Myślę, że wiara może być znakomitym wsparciem, ale zapewne nie zastąpi mojej dobrej pracy, która w istocie realnie zależy ode mnie.
No i na koniec ostatnia z najważniejszych wartości życiowych do pełni szczęścia człowieka. Samorealizacja czyli spełnienie najskrytszych marzeń. Jak literalnie wskazuje nazwa tej ostatniej wartości do szczęścia, jej osiągnięcie powinien sam zrealizować ten człowiek, który dąży do swojego szczęścia. I tak jest w istocie. To ma być samospełnienie upragnionych, czasem najskrytszych marzeń, do których nieraz dąży się przez większość żywota. Trudno zatem oczekiwać aby te marzenia i pragnienia spadły z nieba. Gdyby bowiem tak się stało, to ten który marzył aby je osiągnąć samemu, nie miałby żadnej satysfakcji i nie nazywałaby się ta wartość samorealizacją. Tak więc i ta wartość podobnie jak poprzednie sześć, które składają się na pełnię szczęścia zależy od człowieka.
No a teraz, po wspólnej analizie, spójrzmy, jak to jest z każdym z nas?
Od kogo lub od czego zależy moje szczęście? Na jakim etapie swojej drogi do szczęścia jestem dziś ? Czy dotąd szedłem dobrą drogą? A może coś muszę zmienić? Jeżeli tak, to nie czekaj! Twoje szczęście zależy przede wszystkim od Ciebie!
Bronisław
- 31 października, 2019
0
Epitafium szczęśliwego człowieka
Kategoria:O samorealizacji
„ To był dobry, uczciwy człowiek ”- Jakie to piękne epitafium życia szczęśliwego człowieka!
Kto taki zasłużył swoim życiem na taką pamięć? Po kim zostały takie dobre wspomnienia?
Nie był bohaterem, który zadziwił świat. Nie był znanym mężem stanu. Nie był uwielbianym przez fanów idolem. Nie był również podziwianym celebrytą.
Był zwykłym człowiekiem, jakich wielu na świecie, w kraju, między nami i tuż obok nas. A jednak dobra pamięć o nim na długo pozostaje w naszych sercach i umysłach.
Dziś jego dorosłe dzieci z nieukrywaną miłością mówią o nim: „Tato był dobrym ojcem i wzorem wychowawczym! To dzięki niemu zawdzięczamy dobre wychowanie i odpowiednie wykształcenie! „
Żona-wdowa, ze złamanym serce, ogarnięta pustką samotności, nie może pogodzić się z odejściem najbliższego człowieka, jej ostoi życiowej. ” To był wspaniały, mądry człowiek, dobry mąż – partner na dobre i na złe, towarzysz szczęśliwych i czasem trudnych dni wspólnego życia, a także dobry ojciec i opiekun rodziny”
Przyjaciele, koledzy, znajomi, a także ci, którzy spotkali go na swojej drodze życiowej, mówią krótko: Uczciwy i prawy człowiek! Bezinteresownie pomagał ludziom!
Koledzy z pracy, z uznaniem wspominają: Konsekwentny, pracowity i wytrwały w dążeniu do celu! On kochał swoją pracę!
Któż to jest? Kto był tym szczęśliwym człowiekiem. Kto tak kochał żonę, dzieci, dbał o rodzinę, był wzorowym ojcem? Cenił pracę, a ona dawała mu satysfakcję? Był dobrym człowiekiem i czynił dobro innym?
Ten człowiek to piękna wizja naszych pragnień. To jest moje, twoje, jego, jej i wielu, wielu ludzi, najskrytsze marzenie pośmiertnej samorealizacji spełnionego, szczęśliwego życia !!!
Pozostawić po sobie dobre wspomnienie. Pozostać w ludzkiej pamięci jako dobry, uczciwy człowiek! To najpiękniejsze epitafium jakie może sobie wymarzyć człowiek za życia!
To może być kiedyś dobre wspomnienie o mnie, o Tobie, o każdym z nas, bez względu na płeć, rasę, wiarę, po prostu o człowieku, który pozostawił po sobie dobrą pamięć, żyjąc i pracując uczciwie, realizując swoją drogę do szczęścia.
A więc, pamiętajmy o tym na każdym etapie naszego życia. Tak jak żyjemy dziś, tak nas będą oceniać po naszej śmierci!
Bronisław 1 listopad 2019 r.
- 25 października, 2019
0
STRATEGICZNY PLAN ŻYCIA – piąty, „ złoty” środek do osiągnięcia szczęścia. Zaplanuj swoje życie od miłości do szczęśliwej starości. Wytrwale realizuj własny plan, a osiągniesz wymarzone szczęście.
Kategoria:O złotych środkach do szczęścia
Najpierw muszę wyjaśnić, dlaczego plan życia jako „złoty” środek do szczęścia, jest dopiero piątym ze złotych środków. Otóż według mnie tych najważniejszych środków- nazwanych przeze mnie złotymi – widzę pięć: zdrowie, wiedza, umiejętność rozwiązywania problemów, zdolność do realizacji celów i plan drogi życiowej do szczęścia.
O trzech z nich pisałem wcześniej w blogu, a o wszystkich szerzej mówię w mojej książce.
Przechodząc do tego środka od razu chcę zaskoczyć każdego z Was dwoma podstawowymi pytaniami:
Czy masz swój plan na życie? Czy na pewno wytrwale dążysz do jego realizacji?
Zapewne, dla wielu ludzi pytanie o plan na życie wydaje się bezsensowne, albo co najmniej niepotrzebne. No bo jak można zaplanować całe swoje życie? Otóż można i trzeba. Lecz nie chodzi w nim o zwykłe krótkotrwale cele i zadania. To powinien być strategiczny plan, w którym każdy wybierze i określi w nim swoje najważniejsze wartości do osiągnięcia na drodze do szczęścia. Na przykład: stworzenie związku miłosnego /małżeńskiego – partnerskiego/ na całe życie; posiadanie dziecka – dzieci; wybór kariery zawodowej i satysfakcjonującej pracy; i.t.p. I tu przytaczam znowu głosy przeciwne takiej potrzebie planowania. Po co planować coś, skoro każdy z nas wie jakie najważniejsze wartości musi osiągnąć w swoim życiu, bo to na przykład zostało mu wpojone w procesie wychowania. To byłoby piękne i tak powinno być, ale życie pokazuje, że niestety tak nie jest.
Proszę tylko rozejrzeć się w swoim otoczeniu, a zobaczymy ile ludzi błądzi, żyje w chaosie codziennych kłopotów, albo goni za zwykłymi potrzebami do normalnej, codziennej egzystencji. Gdzie tam im myśleć o konsekwentnej i wytrwałej realizacji najważniejszych wartości dla szczęścia człowieka.
Przebłysk opamiętania nad sensem i celem życia najczęściej przychodzi przy okazji, a nie w sposób zaplanowany, na przykład podczas kolejnej, większej, rocznicy urodzin lub częściej w postanowieniach noworocznych.
No dobrze, to jak w praktyce może wyglądać taki strategiczny plan życia na drodze do szczęścia i jego realizacja?
Sposób jego opracowania, forma, wygląd, z praktycznego -życiowego punktu widzenia nie ma istotnego znaczenia. Najważniejsze, to jego utrwalenie w świadomości no i konsekwentne, terminowe realizowanie zawartych w nim celów, które stanowią najważniejsze wartości do osiągnięcia na swojej drodze do szczęścia.
Ale z mojego doświadczenia zawodowego i życiowego, uważam, że taki strategiczny plan życia, powinien opierać się na jakichś praktycznych podstawach. I tu inicjatywa należy do każdego z Was, według własnych potrzeb. Ja widzę to tak:
Praktyczne zasady tworzenia „STRATEGICZNEGO PLANU ŻYCIA” na drodze do szczęścia
- Wybieramy swoje najważniejsze wartości życiowe z naszych marzeń, pragnień, potrzeb, jako kluczowe cele i zadania do osiągnięcia na drodze do szczęścia; /np: stworzenie stałego związku małżeńskiego, partnerskiego opartego na miłości; posiadanie dziecka – dzieci; stworzenie materialnych podstaw do założenia lub dla już istniejącej rodziny; osiągnięcie stabilizacji zawodowej w wybranym, satysfakcjonującym zawodzie; i.t.p/.
- Ustalamy hierarchię ważności wybranych wartości i kolejność ich realizacji na przestrzeni całego życia;/np: znalezienie i dobór partnera do stałego związku; osiągnięcie stałej satysfakcjonującej pracy zgodnie z wybranym zawodem; założenie rodziny, posiadanie dzieci (ile); dobre wychowanie i wykształcenie dzieci; okres samorealizacji marzeń osobistych;
- Przyjmujemy długookresowy harmonogram realizacji i planowanego osiągania poszczególnych wartości-celów, kierując się naturalnymi okresami życia człowieka: /np.: fizjologicznie najlepszy czas na urodzenie pierwszego dziecka, wiekowo i dojrzałościowo najlepszy czas na małżeństwo i założenie rodziny; życiowo najlepszy okres do stabilizacji zawodowej, dokonanie wyboru zawodu i rodzaju pracy;
- Wykorzystujemy rzeczywiste, osobiste przymioty do strategicznego planu życia takie jak: swoje marzenia, pragnienia, talenty, predyspozycje, możliwości, w tym aktualny wiek i stan zdrowia w chwili tworzenia planu;
- Strategiczny plan swojego życia może być tworzony w każdym wieku, jak również korygowany wraz z wiekiem i zmianą sytuacji życiowej.
- W okresie koncentracji na realizacji jednej wartości życiowej z planu strategicznego, możemy stworzyć bardziej szczegółowy, np. kilkuletni, a nawet roczny plan zadań dla osiągnięcia tej wartości w zaplanowanym czasie.
- Forma planu powinna być sporządzona w taki sposób, aby można było go widzieć prawie na co dzień, lub w ważnych chwilach życiowych, decyzyjnych, np: w widocznym miejsce tylko dla jego autora, w dokumentacji domowej, do której często zaglądamy, i.t.p/.
Ale sam plan, nawet najlepszy, nie wystarczy do osiągnięcia szczęścia. Trzeba jeszcze go realizować i to wytrwale przez całe życie, a nie czekać na księcia z bajki lub wygraną w lotka. I z tym mamy zazwyczaj największe problemy. Z mojej wieloletniej praktyki zawodowej, i nie tylko mojej, wynika smutny wniosek.
Bardzo wielu ludzi nie spełnia swoich marzeń, nie realizuje wyznaczonych celów i tym samym nie osiąga szczęścia z podstawowych powodów, bo:
– nie ma uporządkowanego, strategicznego planu na życie, lub nie ma określonych, najważniejszych dla siebie, wartości do osiągnięcia;
– nie ma dostatecznej wiary w siebie i swoje możliwości;
– nie wykorzystuje swoich umiejętności, zdolności oraz możliwości i szans;
– zatrzymuje się przedwcześnie w realizacji planu lub celów, w przekonaniu, że nigdy nie uda się im ich osiągnąć.
Zatem, zajrzyj w głąb siebie ?! Masz swój plan na życie? Jeżeli nie, to czy nie warto go mieć? Sprawdź czy rzeczywiście któraś z wymienionych przeszkód nie stoi na Twojej drodze od miłości do szczęścia ?!
Bronisław